Pożegnaliśmy Tadeusza Gołackiego

Tadeusz Gołacki urodził się 16 sierpnia 1927 r. w Słonimie, woj. nowogródzkie, ojciec Bronisław – wojskowy, mama Waleria z domu Dziubek.

Z domu rodzinnego i przedwojennej szkoły wyniósł wychowanie w duchu patriotycznej miłości do ojczyzny i drugiego człowieka.

W listopadzie 1939 r. ojciec został aresztowany, zaś pan Tadeusz 13 kwietnia 1940 r. wraz z mamą, dwiema siostrami i dwoma braćmi został deportowany do północnego Kazachstanu (mama była w ciąży – dziecko po porodzie zmarło).

Powrócili do Polski w sierpniu 1946 r., rodzina do Złotoryi, zaś pan Tadeusz do Legnicy – do szkoły.

W 1952 r. zakłada rodzinę, żeniąc się z panią Emilią. Państwo Gołaccy przeżyli ze sobą 67 lat, mają pięcioro dzieci – trzy córki i dwóch synów. Sybirackie losy pana Tadeusza były istotnym elementem wychowania dzieci, kształtując w nich postawę patriotyczną.

Pan Tadeusz był jedną z nielicznych osób, które od pierwszych dni aktywnie działały w utworzonym w latach osiemdziesiątych Związku Sybiraków w Legnicy.

Od 8 kwietnia 1989 r. pełnił z wielkim zaangażowaniem funkcję prezesa Zarządu Koła Związku Sybiraków w Legnicy, a od 25 czerwca 1999 r. prezesa Zarządu Oddziału ZS w Legnicy.

Przez dwie kadencje 1994–1998 i 1998–2002 był członkiem Komisji Rewizyjnej Zarządu Głównego Związku Sybiraków w Warszawie, a następnie do 2009 r. członkiem Zarządu Głównego.

Ze względu na stan zdrowia w 2010 r. zrezygnował z pełnienia funkcji prezesa Zarządu Oddziału, którą poczytywał za zaszczyt, ale i ogromną odpowiedzialność.

Dnia 17 września 2010 r. decyzją Zarządu Oddziału Związku Sybiraków w Legnicy został nadany mu tytuł Honorowego Prezesa Oddziału.

Pan Tadeusz został uhonorowany wieloma odznaczeniami sybirackimi i państwowymi: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 r., Odznaką Weterana Walk o Niepodległość, Odznaką za Zasługi dla Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Odznaką Honorową Obrońcy Kresów Wschodnich II RP, Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej, Krzyżem Zesłańców Sybiru, Odznaką Honorową za Zasługi dla Związku Sybiraków. Posiadał ponadto legitymację członkowską Związku Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej.

Podejmowane zadania wykonywał w poczuciu obowiązku zachowania pamięci o losach Polaków wywiezionych na Sybir. Wspierał członków Związku Sybiraków w ich staraniach o otrzymanie świadczeń socjalnych i kombatanckich. Dzięki jego zaangażowaniu wiele osób uzyskało należne uprawnienia kombatanckie. Zawsze sprawy Sybiraków stawiał na pierwszym planie, nie szczędził swoich sił i czasu na załatwienie spraw członków naszego Związku. Angażował się bardzo aktywnie we wszystkie działania podejmowane przez Związek Sybiraków, m.in. przy wzniesieniu Monumentu Sybiraków w Licheniu (odsłonięcie i poświęcenie 18 października 2001 r.).

W swojej pracy w Związku pan Tadeusz preferował zawsze prawość, sprawiedliwość i uczciwość.

Twierdził, że jednym z podstawowych zadań Związku Sybiraków jest przekazywanie wiedzy młodym ludziom o czasach, których byliśmy świadkami, o wydarzeniach, które przeżyliśmy, przecież wielu Polaków nie wróciło z deportacji. Mówił, że podtrzymywanie tradycji narodowej, pielęgnowanie polskości, rozwój świadomości narodowej, obywatelskiej i kulturowej są obowiązkiem każdego Polaka, a szczególnie naszym – Sybiraków, którzy na „nieludzkiej ziemi” nie wyrzekli się ojczyzny, marzyli o niej i modlili się o powrót do niej.

Właśnie dlatego, współpracując z pięcioma placówkami oświatowymi w Legnicy, spotykał się z młodzieżą na lekcjach „żywej historii”.

Przekazywał młodemu pokoleniu historię ojców, opowiadając swoje przeżycia z okresu pobytu na „nieludzkiej ziemi”. Dbał o ocalenie od zapomnienia historii zesłań Polaków na Sybir. Uczył, że należy walczyć o wolność i suwerenność Polski, przeciwstawiać się wszelkim przejawom totalitaryzmu, nietolerancji, ponieważ są one zagrożeniem wolności człowieka i jego godności. W rozmowach z młodzieżą podkreślał, że ofiary mordu katyńskiego, żołnierze spod Lenino i Monte Cassino, setki tysięcy bezimiennych mężczyzn, polskich matek i ich głodujących dzieci to właśnie Sybiracy, których męka i bohaterstwo wytyczyły drogę do wolnej ojczyzny.

Podejmował wiele cennych inicjatyw i działał w interesie członków Związku Sybiraków. Zawsze życzliwy i serdeczny wobec ludzi, pogodny i ciepły.

Pan Tadeusz działał bardzo aktywnie, dopóki siły i zdrowie mu na to pozwalały.

Mimo choroby zawsze pamiętał o Sybirakach, a my odwiedzaliśmy naszego prezesa i opowiadaliśmy o naszych działaniach.

Zapamiętamy pana Tadeusza jako człowieka, dla którego wartości Bóg, honor, ojczyzna były najwyższym dobrem.

Zmarł 27 października 2019 r. Miał 92 lata. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Legnicy.

Cześć Jego pamięci!

Autor: Alfreda Demska, prezes Zarządu Koła ZS w Legnicy